Podanie śródskórne komórek macierzystych i czynników wzrostu metodą głębokiej mezoterapii.

Ostrzyknięcie wybranego obszaru, budowa stelażu fibrynowego.

Krok 4
Odwirowanie i pobranie materiału, czyli fibryny komórkowej.

Krok 3
Pobranie krwi, małe ukłucie i już koniec.

Krok 2
Odwirowanie i pobranie materiału, czyli fibryny strukturalnej.

UMÓW WIZYTĘ

Zadzwoń: +48 693 558 583 lub umów się online:

Usługi

Terapia Fibryną - plasma compex

Komórkowy Wzmacniacz Młodości

Innowacyjna i bezpieczna terapia wykorzystująca spektakularne połączenie skoncentrowanych czynników wzrostu i komórek macierzystych CD34+. Przełomowa technologia frakcjonowania własnej krwi pacjenta pozwala pozyskać dwie frakcje fibryny bogatopłytkowej.

I-PRF Fibryna komórkowa

Fibryna komórkowa, to koncentrat komórek macierzystych, czynników wzrostu oraz leukocytów, który stymuluje proces odnowy biologicznej tkanki skórnej, inicjując proces regeneracji.

S-PRF Fibryna strukturalna

Fibryna strukturalna, to trójwymiarowy stelaż dla nowo tworzonej tkanki skórnej. Ogrywa istotną rolę jako nośnik dla komórek macierzystych, czynników wzrostu, cytokin i leukocytów.

Jak to działa na Twoją skórę?

Etap I - STYMULACJA

Pobudzenie procesu namnażania się i odkładania w stelażu fibrynowym grup komórkowych, niezbędnych do tworzenia nowej tkanki: fibroblastów, komórek naskórka i naczyń krwionośnych. Rozpoczyna się synteza kolagenu i białek struktutalnych.

ETAP II - REGENERACJA

Przebudowa tkanki skórnej ze wzmożoną syntezą kolagenu oraz tworzeniem nowych naczyń krwionośnych. Kolagen przywraca skórze elastyczność, sprężystość i napięcie. Nowo tworzone naczynia krwionośne odpowiadają za dotlenienie i odżywienie tkanki skórnej.

ETAP III - ODMŁADZANIE

Odbudowa prawidłowej struktury skóry poprzez właściwe ukrwienie oraz pobudzenie komórkowe. Spowalniamy proces starzenia się skóry. Skóra staje się napięta, sprężysta, odżywiona i nawilżona.

EFEKT

Przebudowana, zagęszczona i odmłodzona skóra.

Jak wygląda zabieg?

Czas trwania: 35 - 45 minut.

Krok 1
Pobranie krwi, małe ukłucie i po wszystkim.

Terapia Osoczem

Osocze bogatopłytkowe to zaawansowana terapia regeneracyjna wykorzystująca naturalne składniki krwi pacjenta w odbudowie uszkodzonej tkanki. Po pobraniu krwi do sterylnej probówki (dokładnie taki sam sposób, w jaki pobiera się standardowo krew) i odseparowaniu poprzez wirowanie, w osoczu formuje się koncentrat płytek krwi. Stanowi on źródło czynników wzrostu niezbędnych dla homeostazy/regeneracji tkanek, rozrastania nowych naczyń krwionośnych oraz innych powiązanych procesów gojenia.

Terapia PRP jest sprawdzoną technologią wykorzystującą własne komórki pacjenta do przyspieszenia naturalnego procesu gojenia, bez narażenia na poważne ryzyko.

Najczęściej zadawane pytania

Jakie są korzyści wynikające z zastosowania terapii?

Terapia jest odpowiednia podczas leczenia uszkodzeń ścięgien i więzadeł w całym organizmie. PRP stymuluje szybką regenerację tkanek miękkich oraz twardych i przyspiesza leczenie tkanek łącznych. W medycynie sportowej PRP zwiększa szansę na powrót do zdrowia sportowców z rozmaitymi urazami wspomagając gojenie tkanek i redukując ból.

Ilu zabiegom należy się poddać?

Po zbadaniu lekarz zaleci schemat leczenia. Przebieg terapii może się różnić w zależności od pacjenta, jednak zazwyczaj terapia PRP polega na podaniu 3 iniekcji w ciągu 6 miesięcy. Dla optymalnych długotrwałych efektów zaleca się zabiegi podtrzymujące.

Czy istnieją zalecenia specjalne?

Przeciwwskazania stanowią: ciąża, karmienie piersią, patologie na tle autoimmunologicznym lub krwiopochodne, nowotwór. Ponadto należy ograniczyć dłuższe przyjmowanie NLPZ przez okres 7 dni przed i 5 dni po zastosowaniu terapii PRP. Aby uzyskać więcej informacji należy skonsultować się z lekarzem.

Czego mogę oczekiwać po zabiegu? Czy mogą pojawić się działania niepożądane?

Odczucia mogą się różnić w zależności od pacjenta i miejsca zastosowania. Jako, że w terapii PRP wykorzystuje się własny materiał biologiczny pacjenta, działania niepożądane występują rzadko. Mogą to być lekkie zaczerwienienia, łagodne formy sińców, opuchlizny lub bólu, które zazwyczaj mijają w ciągu tygodnia.

Iniekcje

Iniekcje to nazwa bardziej profesjonalna, ale w potocznym języku mniej znana, ponieważ iniekcje to nic innego, jak znane wszystkim zastrzyki.

Iniekcje dzielą się na:

iniekcje domięśniowe
iniekcje podskórne

Iniekcje domięśniowe – zalety oraz powikłania

Ten rodzaj iniekcji wykonywany jest najczęściej. Całość iniekcji polega na wprowadzeniu roztworu odpowiedniego leku w mięśnie, które są słabo unerwione, ale też jednocześnie dobrze ukrwione. Do takich mięśni należy: mięsień pośladkowy, ramienny lub udowy.

Iniekcja domięśniowa ma wiele zalet i jest alternatywą do doustnego podania leku.

Zaletami iniekcji domięśniowej są między innymi:

pomijanie wchłaniania leku przez przewód pokarmowy, a to chroni śluzówkę przed drażliwym działaniem leków
podany roztwór wchłania się zdecydowanie szybciej do krwiobiegu niż ten podany w tabletce.

Iniekcję mięśniową musi wykonać osoba z wykształceniem medycznym, ponieważ istnieje ryzyko powikłań, takich jak zakażenie, uszkodzenie nerwów i złamanie igły.

Iniekcje podskórne – kiedy się je stosuje

W przypadku iniekcji podskórnych wkłucie polega na wprowadzeniu leku do tkanki podskórnej (miejscem wkłucia najczęściej jest brzuch, zewnętrzna strona ramienia, zewnętrzna strona uda i okolice łopatki). W taki sposób najczęściej podawana jest insulina lub leki zakrzepowe.

Wchłanianie leku w takim wypadku jest dużo wolniejsze niż w przypadku iniekcji domięśniowej.

Zabieg wykonania iniekcji podskórnych nie jest bolesny i nie pojawiają się po nim i w jego trakcie żadne poważne powikłania. Ważnym wskazaniem jest tylko to, aby codziennie zmieniać miejsce wkłucia, jeśli chory codziennie musi wykonywać sobie iniekcję podskórną, ponieważ zapobiega to powstawaniu blizn.

Poprawne wykonanie wkłucia podskórnego polega na tym, że osoba przyjmująca lek chwyta za fałd skóry np. brzucha i zdecydowanym ruchem wprowadza igłę pod kątem 90 stopni. Później należy odczekać kilka sekund, wyjąć delikatnie igłę i przyłożyć w miejscu wkłucia gazę.

Stosując zarówno iniekcję domięśniową, jak i podskórną ważne jest stosowanie się do zasad aseptyki i trzeba pamiętać o dezynfekowaniu skóry przed wkłuciem. Konieczne jest stosowanie również jednorazowych strzykawek, igieł i gazików.

Pozostałe

Zmiana opatrunku - Krok po kroku

Przygotowanie. Najpierw umyj i zdezynfekować dłonie. Przygotuj sobie wszystkie potrzebne rzeczy: opatrunki, płyny do dezynfekcji. Załóż rękawiczki jednorazowe.
Usuniecie starego opatrunku. Delikatnie usuń stary opatrunek. Jeśli nie chce sam zejść, bo przykleił się do skóry, można nasączyć go solą fizjologiczną. Po zdjęciu opatrunku, wyrzuć go i załóż nowe rękawiczki.
Przemycie rany. Najpierw przemyj ranę kilkoma gazikami nasączonymi płynem antyseptycznym na bazie oktenidyny – wykonuj ruchy od środka rany na zewnątrz. Delikatnym ruchem usuń martwe tkanki. Możesz też spryskać ranę środkiem odkażającym. Po przemyciu i odkażeniu okolice rany starannie osusz sterylnymi kompresami.
Założenie nowego opatrunku. Gdy skóra wyschnie, załóż nowy opatrunek. Jego wielkość musi być dostosowana do wielkości rany – opatrunek musi ją całą zakrywać. Niekiedy - w zależności od opatrunku- konieczne jest przykrycie pierwotnego opatrunku bandażem.

Jak często zmieniać opatrunek?

Wbrew pozorom opatrunku nie należy zmieniać zbyt często – w ten sposób nie usuwamy niepotrzebnie płynu wysiękowego i ziarniny, które przyspieszają proces gojenia się rany. Zazwyczaj rany pooperacyjne opatruje się codziennie – chodzi o to, aby opatrunek był zawsze czysty i suchy.

Usuwanie szwów

Jeśli szwy wykorzystane w trakcie operacji, nie są rozpuszczalne, trzeba je usunąć. Trwa to dosłownie chwilkę i jest w zasadzie bezbolesne. O tym, kiedy szwy nadają się do wyciągnięcia decyduje lekarz – na podstawie wyglądu rany pooperacyjnej oraz tempa jej gojenia się.

To jak szybko goi się rana zależy z kolei od takich czynników, jak genetyka, choroby ogólnoustrojowe czy zażywane leki. Znacznie będzie miała oczywiście również wielkość i umiejscowienie rany.

Jak wygląda usuwanie szwów?

Szwy zawsze należy usuwać w wyznaczonym przez lekarza terminie. Zwykle wyciąga się je po ok. 5 -14 dniach od ich założenia. Wszystko zależy od wielkości rany, jej umiejscowienia oraz rodzaju zastosowanych nici chirurgicznych. Zdjęcie szwów zbyt wcześnie grozi niepełnym zrośnięciem się rany. Jeśli natomiast będziemy zbyt długo zwlekać z ich usunięciem, mogą wrosnąć w skórę. Wówczas wyciągnięcie szwów nie będzie już takie proste. Sam zabieg stanie się też bardziej bolesny. Ponadto zwiększy się ryzyko powstania nieestetycznego bliznowca. Dotyczy to zwłaszcza osób, które mają do niego skłonności.

Przed przystąpieniem do zabiegu skóra pacjenta jest zawsze oczyszczana odpowiednim środkiem dezynfekującym. W kolejnym kroku pielęgniarka unosi pęsetą koniec szwu, aż do ukazania się fragmentu nici, przecina ją nożyczkami lub skalpelem, a następnie usuwa poprzez pociągnięcie. Po wyciągnięciu szwów na zrośniętą ranę zakłada jałowy opatrunek.

Zazwyczaj usuwanie szwów nie boli. To, czy pacjent odczuwa dyskomfort, w dużym stopniu zależy od umiejętności osoby wykonującej zabieg.